Kerstpakketten voor de community.

Tring. Daar ging de deurbel.

Voor de deur stond een bekende. In zijn handen dozen, gevuld met voedsel en verzorgingsproducten. Het was een donatie van €400, maar op dat moment waren het vooral gewoon dozen die naar binnen gedragen moesten worden.

Het was niet aangekondigd. Geen afspraak, geen waarschuwing vooraf. Gewoon ineens daar. Ken je dat gevoel dat je iets krijgt van iemand, terwijl je het totaal niet had verwacht? Zo voelde ik mij dus.

We hebben de dozen naar binnen gedragen en op tafel gezet. Eén voor één open gemaakt. Blikken, pasta, rijst, producten voor dagelijks gebruik. Dingen die je normaal zonder erbij stil te staan in je winkelmandje legt.

Een deel van het voedsel gebruiken we zelf in het gezinshuis. Voor de maaltijden hier in huis, voor de momenten aan tafel die in deze maand net iets meer aandacht krijgen. Samen eten, even zitten, even wat langer kletsen. Eten dat gewoon opgaat. Zoals het bedoeld is.

Terwijl alles zo op tafel lag, werd het vanzelf duidelijk dat dit niet alleen voor ons was.

We begonnen met het maken van kerstpakketten. Rustig, zonder haast. Sorteren, verdelen, opnieuw kijken. Niet alles in één keer, maar stap voor stap.

De pakketten waren bedoeld voor mensen binnen onze community: de vier jongeren die wonen in het kamertrainingcentrum, ouders van de kinderen die bij ons in het gezinshuis wonen, onze vrijwilligers en de ouderen in het aangrenzende ouderencomplex, met wie we nauw verbonden zijn.

Tijdens het maken gebeurde er weinig dat opviel. Er werd niet veel gezegd. Alleen het geluid van verpakkingen, dozen die gevuld werden en even bleven staan voordat ze werden weggezet.

Het voelde anders dan boodschappen doen voor jezelf; je dacht vanzelf na over wie het zou ontvangen. Over wat iemand eraan zou hebben. Over hoe zo’n tas straks op tafel zou worden gezet.

Dit soort momenten laten voor ons zien wat community betekent. Niet groot of bijzonder. Gewoon aanwezig zijn. Delen wat er is, op de plek waar je elkaar kent.

Net als bij het haardhout dat we eerder mochten uitdelen, ging het niet om het gebaar zelf, maar om wat het deed. Dat iemand even niet hoefde na te denken over eten. Over boodschappen. Over hoe de maand rond te krijgen.

We zijn dankbaar voor wat we mochten ontvangen. En dankbaar dat we het weer door konden geven. Meer hoeft het soms niet te zijn.