Los laten gedurende een tussenperiode

Ik schrijf dit vanuit Suriname, waar we de afgelopen tijd hebben gewerkt aan onze wellness escape. Een project dat veel voor mij betekent.

Vorig jaar hebben we de fundering vernieuwd van wat binnenkort onze wellness escape zal worden, en de buitenkant van het huis geschilderd. Het was een begin, langzaam maar gestaag. De eerste stap om nieuw leven in deze plek te brengen.

Een paar dagen geleden liep ik voor het eerst in vier jaar weer het huis binnen. Ik werd overvallen door een mix van opwinding (over de potentie van deze plek), nostalgie (door alle herinneringen die we hier maakten), en een stille zwaarte, allemaal tegelijk.

Ik ben hier al vaker geweest, maar deze keer viel het me pas echt op hoeveel oude spullen er nog lagen (zoals mijn oude spiegel, een wekker, een mok, oude tekeningen en meer). Het voelde rommelig op een manier die ik eerder niet had beseft, omdat we nooit echt de tijd hadden genomen om alles uit te zoeken of los te laten.

Ik voelde me niet gehecht aan iets daarvan. Eerlijk gezegd voelde het meeste gewoon… in de weg. Maar het zette me aan het denken: hoe vaak laten we dingen (fysiek en emotioneel) blijven hangen, omdat we de tijd niet nemen om ze onder ogen te zien, uit te zoeken of los te laten?

Soms is vasthouden aan spullen, overtuigingen of gewoontes eigenlijk een manier om controle te houden. Maar om te kunnen groeien en helen, moeten we leren onze grip te versoepelen, onzekerheid te omarmen, en het ongemak van het tussenin-zijn aan te gaan.

Dus namen we de tijd om alles op te ruimen; tas voor tas, lade voor lade, hoekje voor hoekje. Sommige dagen voelde het overweldigend, andere dagen juist bevrijdend. En naarmate de rommel verdween, omdat we alles weggooiden dat ons niet meer diende, leek het huis weer te ademen. En op een bepaalde manier, ik ook.

Ik heb in dit proces geleerd dat loslaten niet alleen gaat over het opruimen van oude spullen. Het gaat ook over ruimte maken in ons hoofd en hart.

Terwijl ik door elke kamer liep, sorterend en wegdoend, begon ik ook te merken wat ik emotioneel meedroeg: oude gewoontes, achterhaalde denkpatronen en overtuigingen die me ooit beschermden, maar me nu tegenhouden.

Ik realiseerde me hoe makkelijk het is om gehecht te blijven aan routines of ideeën, alleen maar omdat ze vertrouwd zijn. Zelfs als ze zwaar voelen. Zelfs als ze ons tegenhouden.

Het vergt moed om toe te geven dat er iets moet veranderen. Niet alleen om ons heen, maar ook in onszelf. En dat soort innerlijke opruiming is stil en langzaam werk. Maar het is krachtig. En een deel van dat proces betekent dat ik mijn grip op controle los moet laten.

Ik heb geleerd dat ik groei niet kan micromanagen. Niet die van de tuin, niet van het huis, en niet van mezelf. Dingen wortelen wanneer ze daar klaar voor zijn. Vooruitgang komt vaak in golven, niet in een strak schema. Dat is nederig makend en soms ongemakkelijk. Maar daar leeft ook de magie: in het vertrouwen op het proces, zelfs als het rommelig of onduidelijk is.

Elke lade die ik leegmaakte, elke keuze om iets los te laten, gaf me een beetje meer helderheid. Een beetje meer rust.

Het herinnerde me eraan dat transformatie niet alleen gaat over wat we opbouwen. Het gaat net zo goed over wat we loslaten.

Loslaten creëert ruimte. Voor nieuwe gedachten. Nieuwe energie. Nieuwe manieren van zijn en doen. En nieuwe dingen.

Dit jaar hebben we al tastbare vooruitgang geboekt:

• We brachten nieuwe stekjes mee van onze lavendel-, calamondin-, citroenmelisse- en salieplanten van thuis om onze groene tuin in Suriname te verrijken. Het zien wortelen in deze nieuwe grond is aards en geruststellend.

• We hebben voor de bestaande planten en bomen in de tuin gezorgd: een papajaboom, bananenboom, guaveboom en meer. Kleine herinneringen dat het leven doorgaat en zich telkens weer vernieuwt.

• We hebben airconditioning geïnstalleerd in twee slaapkamers.

• We hebben offertes ontvangen voor een nieuw dak en een nieuwe keuken.

Elke stap, hoe klein ook, voelt betekenisvol. En hoewel we nog een lange weg te gaan hebben, leer ik mezelf te zeggen: dat is oké. Er is geen haast. Gewoon één stap tegelijk. Betekenisvolle verandering gebeurt niet van de ene op de andere dag. Dit project is meer dan een renovatie. Door het een groter doel te geven, is het uitgegroeid tot een plek van heling. Een plek waar mensen, vooral zorgverleners en mensen die onzichtbare lasten dragen, kunnen komen om uit te ademen. Om te pauzeren. Om zich gedragen te voelen. Maar ook een plek waar professionals kunnen verblijven, die hun expertise willen delen in het land, doormiddel van cursussen of gastlessen.

Dat is de uitdaging van het tussenperiode : het is ongemakkelijk. Het is traag. Het vraagt meer van je dan je denkt, omdat het je uitrekt.

Maar het maakt ook de weg vrij voor iets echts. Iets blijvends.

Deze reis om onze toekomstige wellness escape te transformeren weerspiegelt iets dat ik eerder al deelde:

“Opnieuw beginnen (maar niet vanaf nul).”

Het is diezelfde stille verschuiving die ik in alle aspecten van het leven voel. Een verlangen om in diepere afstemming te leven met wie we nu zijn.

Net zoals we dit huis van binnenuit opnieuw aan het opbouwen zijn, bouwen we ook opnieuw aan hoe we leven, liefhebben en leiding geven.

Loslaten wat niet meer past. Of het nu gaat om denkpatronen, routines of ruimtes die we zijn ontgroeid is moeilijk en kwetsbaar werk. Maar het is nodig. En het brengt ons dichter bij een leven dat echt van ons voelt.

Loslaten is nooit makkelijk. Vooral niet als het betekent dat je controle moet opgeven.

Maar hoe meer ik dingen laat vallen, hoe helderder ik zie wat er echt toe doet.

En langzaam leer ik te vertrouwen dat de ruimte die we maken, zowel in dit huis als in ons hart, niet leeg is.

Het is heilig. Eén stap, één keuze, één nieuw begin tegelijk.

Als jij je ook in jouw eigen tussenperiode bevindt; aan het opruimen, ruimte maken, opnieuw beginnen, weet dan dat je niet alleen bent.

Loslaten is moeilijk. Maar vasthouden aan wat niet meer past is dat ook. Blijf doorgaan.

Iets nieuws is al aan het groeien.

Als een deel van deze post je heeft geraakt, hoor ik graag van je:

• Waar neem jij op dit moment afscheid van?

• Waar maak jij ruimte voor wat komen gaat?

Of je nu een fysieke ruimte opruimt, oude verhalen loslaat of een nieuw seizoen in je leven binnengaat. Ik hoor graag hoe dat er voor jou uitziet.

Stuur me een berichtje, deel je gedachten in de reacties, of stuur dit door aan iemand die deze woorden misschien nodig heeft.

Je hoeft het niet allemaal alleen uit te zoeken. We zitten hier samen in. En we helpen je graag verder met onze gids: From Inbetween to Aligned. Een weekendgids die je helpt om te bewegen van waar je nu bent, naar waar je bedoeld bent te zijn.

Liefs,

Melisa

P.S. Wil je dit betekenisvolle project steunen? Help ons dan met een donatie.