Onze allereerste peren

Drie jaar geleden kregen we bij de opening van ons community home een perenboom cadeau. Een eenvoudig gebaar, maar voor ons had het iets symbolisch: iets dat zou groeien samen met de mensen rondom ons.

We plantten de boom op een regenachtige namiddag. Ondanks het slechte weer stonden we daar met dezelfde gedachte: dit is het begin van iets moois.

Maar het tweede jaar liep anders dan gehoopt.

Onze jonge boom werd getroffen door een schimmel. Bladeren vielen uit, de groei stokte, en de kans op peren leek ver weg. Toch bleven we zorgen. We snoeiden, voeden, observeerden en gaven de boom simpelweg de tijd die hij nodig had.

Dit jaar veranderde alles.

De boom herstelde zichtbaar. Er kwamen knoppen, bloesem en uiteindelijk: peren. Niet veel, tien stuks in totaal, maar voor ons voelde dit als een enorme stap. Het was de eerste tastbare beloning voor drie jaar zorg en geduld.

Eind september hebben we de peren geoogst. Een klein moment, misschien, maar voor ons een bijzonder mijlpaal. Niet omdat de mand vol lag, maar omdat die tien peren lieten zien dat onze inzet écht iets heeft opgeleverd.

Wat deze eerste oogst mij opnieuw heeft duidelijk gemaakt:

• Groei kost tijd, soms meer dan je vooraf denkt.

• Tegenslagen horen erbij, maar betekenen niet het einde.

• Een kleine oogst kan grote betekenis hebben.

• Wat je samen plant, krijgt een diepere waarde.

Onze communitytuin groeit, net als de mensen die eraan verbonden zijn. Deze boom ooit geplant in de regen laat zien dat iets kleins, met aandacht en geduld, kan uitgroeien tot iets dat inspireert.

En dit is nog maar het begin.